Aangekomen in Kaapstad, voelt aan als een warm bad. Er wordt gegroet en gelachen.

Het is vrijdag 8.20 u, ik heb nog geen cash en pinpas staat nog niet ingesteld op wereldwijd. Wat nu? ING heft het snel geregeld dus het eerste cash rolt uit de atm...taxi naar het hotel volgt. De weg naar het hotel brengt je gelijk langs een aantal townships waar ontelbaar veel hutjes tegen elkaar staan en de elektriciteit palen en lijnen boven de huisjes uit komen, geen gezicht maar ze hebben stroom en water.
Groot contrast.
Na een half uur rijden kom ik in een compleet andere wereld. Een prachtig hotel waar ik de komende nachten verblijf, de receptioniste lacht vriendelijk en ik voel me thuis. "no worries man" is het motto van de Zuid-Afrikaan, dus ook al snel de mijne.

Het is de dag voor de ultra marathon die ik ga rennen. Ik heb geen idee hoe zwaar het gaat worden dus spanning is er niet, zin in de race heb ik wel. Alles is perfect geregeld en zo heb ik snel mijn start bewijs en chip opgehaald.

Terug in het hotel waar ik de groep ontmoet, het zijn allemaal warme mensen die een gezamenlijk doel hebben dus de sfeer is goed. De ene is gespannen en de ander is gestrest, ik ben vrij relaxed..maar wordt wel bang gemaakt door Leslie(baasje van het stel met al 10 two oceans achter zijn naam) "het nieuwe parcours is moeilijk" "lange en stijle klim" en schuine stijle afdaling" "pittig" zijn de bemoedigende woorden die die leslie Pangemanan Selassie mij toespreekt.

Nog een diner waar pasta gegeten wordt, en gezellig kan ik het niet noemen, iedereen is gespannen, zelfs het baasje leslie Selassie. Ik voel nog weinig, alleen moe van de reis, hoe ga ik in godsnaam om kwart voor vier uit me bed komen.

Chill geslapen, leslie heeft de wekker gezet 04.45 u twee uur en drie kwartier voor de wedstrijd. (normaal gesproken ga ik nu naar bed) alles ligt klaar want voorbereidingen waren gister avond al getroffen. We worden nog gebeld door Arjan die in Nederland net de kroeg uit komt rollen...hij wenst mij success en geeft nog wat tips(geen idee meer wat). Ik moet eerlijk bekennen dat de zin en spanning nog ver weg zijn. Ik ben hier net, ik heb in de korte tijd al zo veel indrukken en ben nog niet echt geland.

Start vak C: Daar sta je dan Nelis in je vak tussen 13000 runners all over the world (ik heb de organisatie een tijd doorgegeven van een marathon die ik niet heb gerent, vandaar dat ik in dit vak mag staan)
De hekken die rondom de vakken staan worden beklommen door deelnemers die vanwege de drukte de vakken niet in kunnen. Best gevaarlijk want de hekken lijken niet stabiel. De klimmers worden genoteerd en gediskwalificeerd.
Het volkslied klinkt en ik neurie mee. Er wordt fanatiek gegroet en iedereen wenst elkaar een mooie trip. Vanaf nu is het game time...
Start schot klinkt....en we komen rustig in beweging..de eerste paar kilometers is het snel wandelen....wat een mensen en we gaan gelijk een heuvel op..
Pilletjes, van leslie heb ik pillen tegen kramp mee gekregen, deze zijn handig om in te nemen als je 10 km hebt gerent.5 stuks heb ik mee, dan gaat het fout. Een pilletje die ik op 20 km wil in nemen valt op de grond en ik ga te lekker om te stoppen en denk maar dat de andere pillen beter hun werk doen vandaag. State of mind.

het lopen gaat lekker, kom leuke mensen tegen onderweg, er wordt veel gepraat en geschreeuwd, de jongen die op blote voeten loopt spreek ik even aan, blanke jongen van mijn leeftijd, die het gewoon fijn vindt lopen. Ik verklaar hem voor gek en loop door. De eerste lange klim begint, en ik ga mensen inhalen. Wandelende mensen en langzaam rennende mensen ik haal ze allemaal in, er wordt niet meer gepraat maar serieus gerent. Het is een slinger weg en na elke bocht hoop je er te zijn maar niks is minder waar. ik ben het klimmen zat ik wil naar beneden. ik krijg heel veel energie als ik "supporters" langs de kant Nealz hoor schreeuwen dan lach ik weer geef een paar high fives en doe alsof ik aanzet.

Boven aan de top, het gaat lekker ben ongeveer twee uur aan het rennen en eindelijk een afdaling.. maar hoe hard moet je rennen bij zo'n afdaling? ik hou me in...krijg wat last van mijn heup, verder voel ik blaren op komen bij de tenen en hiel. Merk dat ik het toch minder leuk begin te vinden. De weg is schuin en geen in stap is lekker neerkomen, oh gelukkig weer wat lieve mensen die mijn naam schreeuwen, dat is mijn doping en het slaat aan.

We gaan weer omhoog. Ondertussen heb een groet methode, bij elke water/cola pitstop, groet en bedank ik iedereen blij waardoor de reacties heel warm en bemoedigend zijn, ik raak er een beetje door van slag, en merk dat ik constant met een lach op mij gezcht aan het rennen ben. we zijn weer boven en ik raak overmoedig. Deze afdaling pak ik alsof ik op de fiets zit en laat mij naar beden rollen zonder te remmen. Ik ga 15 kilometer per uur naar beneden. Ik ben er zo..maar is dit wel handig denk ik achteraf.

Bij 3:30 uur zit ik op 18 kilometer afstand van de finish en ik begin er in te geloven dat ik binnen vijf uur binnen kan komen (tof doen voor thuis) en dan start de kramp in de hamstrings, toch een pilletje te weinig. Ik probeer door te lopen. Het blijft terug komen. ik sta stil en stretch, dit is kut, wat nu?
Toen liep er een Chanees voorbij "hey man Stretch it out I need you at the finish line..waardoor ik mijn kracht weer voelde toenemen hijzelf was aan het wandelen. Ik ga hem voorbij en hij moedigt me aan.
Deze kilometers zijn het zwaarst en ik voel me emotioneel bij elke drie kilometer ben ik weer blij met de fantastische mensen die mij voorzien van water, ik pak zoveel mogelijk aan en groet iedereen weer blij, heb ik nou de slappe lach(runnershigh) duidelijk ik ben high...van het rennen, das een chill gevoel.

leslie staat twee kilometer van de finish en schreeuwt blijer dan iedereen die ik onderweg ben tegen gekomen het is een fantastisch gevoel wat hij mij nog geeft....ondertussen denk ik aan mijn vader wat mooi dat hij nog even door mijn gedachten komt op het laatste moment wanneer ik het misschien het hardt nodig heb...veel mensen zijn voorbij gekomen toen ik het zwaar had maar hij op het laatste moment het voelt goed. bij de finish staat de run4schools groep met Annemiek als leider van de tifosi en iedereen schreeuwt ik wil ze knuffelen maar op dit moment zijn de handenklapjes handiger. ik ga langs de tribunes en probeer zoveel mogelijk spectators een hand of aai over de bol te geven...ik vergeet op de tijd te kijken wanneer ik binnenkom maar zwaai wel in de camera's. na de finish kramp in de hamstrings , een meisje komt me redden, en ik wordt begeleidt naar de ehbo tent. Ik ga liggen op de brancard en wordt gemasseerd door twee meiden en eentje die mij gerust aan het stellen is, nog een andere schrijft mijn gegevens op. ik lig prinsheerlijk en alles doet pijn..ik moet blijven liggen dus dat doe ik braaf. ik was duidelijk nog in de wolken van de race wat voel ik mij lekker en wat doet het pijn!

Om een lang verhaal kort te maken, It's just a hill get over it.